Rellen in Oaxaca

Mijn eerste dagen in Oaxaca.

Vrijdag om zes uur stond ik bij het appartement voor de deur in Oaxaca. De busreis was goed verlopen, af en toe kwam er een politieagent de bus in, die liep dan op neer en stapte even later weer uit. Maar verder waren er helemaal geen problemen geweest. Na drie keer bellen deed Fleur slaperig in haar pyama open. Het appartement is vrij groot, met een grote keuken, woonkamer en eetkamer die we delen. Ik heb mijn eigen kamer met een eigen knalblauwe badkamer, een luxe in vergelijking met het gastgezin. Boven het appartement wonen Berta en haar zusje, zij verzorgen het huis. Ik kan al vrij goed met ze kletsen in het Spaans. Zo hebben we ook veel gepraat over de situatie hier in Oaxaca.

Sinds vijf maanden vinden er in de stad vele demonstraties plaats door onder andere de lerarenvakbond. Ongeveer twee weken geleden is de boel geescaleerd in heeft de regering militairen naar de stad gestuurd die nu het centrale plein bezetten. Het plein is toegankelijk maar het staat boordevol met duizend soldaten, pantservoertuigen en tentjes, want de soldaten slapen ook op het plein. Maar je kunt er nu dus gewoon een kopje koffie drinken op het terras, terwijl de soldaten het plein bewaken. Gisteren was de dag van de revolutie in Mexico, op 20 november. Deze dag werd door de demonstranten van APPO aangegrepen om weer flink te demonstreren, goed te begrijpen natuurlijk. Maar het gevolg was dat er om twee uur door de militairen met een grote wolk traangas werd gespoten. Ik las vandaag in de krant dat er 58 vergiftigd waren en dat er vijf gewonden zijn gevallen. Tot drie blokken van ons huis was het gas te voelen. De straten rond het Zocalo waren echter nog niet leeg en de demonstranten sloegen ruiten in, staken een bus in brand en bekladden de muren.
Het klinkt allemaal heel spannend, maar gelukkig heb ik er gisteren in ons appartement weinig van gemerkt.

Ik deel het appartement op dit moment met drie andere Nederlandse meisjes, erg toevallig! We kunnen dus lekker samen kletsen, koken en uitstapjes plannen. Vlakbij is een enorme supermarkt, zo eentje die je ook in Frankrijk en Spanje hebt. Ik kan gerust een uur in rond lopen, ze hebben er ook kleren, kerstballen, kerstmannenpakken, drogistspullen, onderbroeken en noem maar op. Het was erg leuk om weer eens tussen al die producten rond te lopen en zelf te kunnen kiezen wat je ´s avonds koken wilt. Want geloof mij: elke dag uit eten gaat best vervelen!
Zondag zijn we op excursie geweest naar Santa Maria de Tule, een dorpje waar de dikste boom ter wereld staat, een cypres van 58 meter dik. Daarna bezochten we een tapijtenfabriek. Aan één tapijt wordt soms meer dan vijf maanden met de hand geweven. De volgende stop was een lokale markt en daarna bezochten we de opgravingen in Mitla, met al haar geometrische figuren. ´s Avonds zijn we uit eten geweest en ik heb voor het eerst sushi gegeten. (Ben je in Mexico en dan ga je sushi eten, haha)

Vandaag zou ik beginnen met het vrijwilligerswerk, maar een verhaal hierover houden jullie nog van mij tegoed. Morgen krijg ik een rondleiding op mijn project. Vandaag kon ik er nog steeds niet naar toe, misschien ligt het aan de situatie hier in Oaxaca, of gewoon aan de slechte communicatie hier in Mexico, ik weet het niet. Het is in ieder geval een hele andere cultuur van hoe dingen worden aangepakt en dat zie je ook terug in de manier van werken van veel Mexicanen. In een klein restaurant werken soms meer dan 20 obers, de wegwerkers staan met z´n vijven te kijken hoe 1 persoon een gat graaft en bij de bank zit er juist maar weer 1 iemand achter het loket en staan er zo´n 50 mensen in de rij. Maar de cultuur heeft ook weer een heleboel mooie kanten! Zo heeft iedereen even tijd om een praatje te maken, kunnen sommige dingen ook best tot morgen wachten en barst dit land natuurlijk van de mooie gebouwen en opgravingen, naast alle natuurwonderen.
Ik ben vandaag even de stad ingelopen en werd meteen een Mezcalwinkeltje ingepraat. Dat is een soort van Tequila en ik mocht vijf smaken proeven. Ze waren erg lekker, en vijf shotjes later liep ik om elf uur ´s ochtends bijna slingerend de winkel uit. De stad heeft er onder te leiden dat er weinig toeristen komen en de winkeliers en mensen op straat zijn dus extra aardig voor ons.
Vanavond ga ik met de huisgenootjes op zoek naar een leuke salsadansschool!

Ik hou jullie op de hoogte, nieuwe foto´s zijn ook weer op de site te bewonderen!

Tot snel,

liefs Sanne