Een wereld van verschil
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
03 December 2006 | Mexico, Puerto Escondido
Hier een bericht vanuit zonnig en warm Mexico, dit weekend zit ik op het strand van Puerto Escondido. Na twee weekjes in Oaxaca had ik erg veel zin om lekker naar het strand te gaan en dus nam ik donderdagmiddag een busje naar de oceaan. Gisteren was namelijk een vrije dag voor vele mexicanen, de presidentswissel vond op 1 december plaats. En zo had ik dus een lang weekend om op pad te gaan. Na zeven uur slingeren door de bergen bereikte ik ´s avonds hostel Mayflower in Puerto. En terwijl ik net de deur opende, stormde daar Diana naar buiten! Wat een toeval, vorige week woonde ik met haar samen in het appartement in Oaxaca. Ze vertrok vorige week al naar Puerto, maar was er al heel wat dagen langer blijven hangen dan de bedoeling was. Ik kon dus meteen met haar en haar vrienden mee op stap. De afgelopen dagen heb ik lekker op het strand gelegen, naar de enorme golven en surfers gekeken en zelf ook nog even een poging tot golfsurfen gemaakt. Haha, ik was er snel weer mee klaar, de golven zijn echt veel te hoog en de onderstroom schijnt vaak gevaarlijk te zijn. Ik heb intussen een mooi bruin kleurtje gekregen en kan maandag weer vol frisse moed naar mijn nieuwe vrijwilligersproject!
De afgelopen twee weken heb ik in het CRIT gewerkt, het centrum met de gehandicapte kinderen. Ik heb hier veel gezien en zeker ook wat nuttige dingen over de kinderen geleerd. Maar echt iets doen kon ik hier niet. De organisatie verloopt heel goed in het centrum en er zijn genoeg mexicaanse vrijwilligers. Ik voelde me er dus een beetje overbodig en nadat ik de afgelopen dagen vooral had meegekeken bij de ergotherapie besloot ik dat het leuker was om naar een ander project te gaan. Mijn mexicaanse collega´s vonden het erg jammer, want ik was ze intussen een beetje engels aan het leren. Het was erg leuk om met ze samen te werken, we hebben veel gelachen om mijn soms gebrekkige spaans, de kinderen en de verschillen tussen Nederland en Mexico.
Maandag ga ik werken in een weeshuis voor jongens van 8 tot 15 jaar. Ik heb ze al een paar keer een bezoek gebracht en die jochies zijn echt superlief. Ze vinden het heerlijk om wat extra aandacht te krijgen, want er zijn al drie maanden geen vrijwilligers geweest in dit project. Ze willen alles weten over mijn leven in Nederland en probeerden me de eerste keer dat ik er was al direct aan de gymleraar te koppelen. Het huis wordt gerund door 2 ´mama´s´ die onder andere voor het eten zorgen. ´s Middags gaan de kinderen naar school en ´s ochtends krijgen ze gymles, wordt er huiswerk gemaakt of kan ik ze een beetje engels geven. De jongens in het huis zijn niet allemaal wees. Sommige ouders kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen (geen geld, verslavingen) en brengen ze daarom naar een weeshuis. Ik weet eigenlijk niet wat er erger is: wonen in een weeshuis omdat je geen ouders meer hebt of weten dat je ouders er nog wel zijn maar niet voor je willen of kunnen zorgen. Elk kind heeft zo dus een eigen achtergrond.
Woensdagavond ben ik er met twee tassen vol schoolspullen naar toe gegaan. Ik ben dus al goed bezig om jullie geld uit te geven. Het komt hier goed terecht en het was erg leuk om te zien met hoeveel vreugde de spullen worden ontvangen. School is in Mexico niet gratis en naast een schooluniform moeten er ook nog boeken, schriften, sportkleren en schrijfbenodigdheden worden gekocht. Het is fijn als ik ze daar op deze manier een beetje bij kan helpen, en dat kan mede dankzij jullie!
Ook bezocht ik afgelopen week samen met Fleur het straatkinderenproject in Oaxaca. In dit centrum eten elke dag zo´n 90 kinderen een voedzame maaltijd. Ook worden er door dit centrum ongeveer 500 kinderen gesteund om naar school te kunnen gaan. Sponsers kunnen een kind financieel steunen zodat schoolgeld en uniformen kunnen worden betaald, wat vaak een probleem is bij grote gezinnen. Er worden zelf kinderen gesponserd die intussen op de universiteit zijn beland. Kinderen gaan vaak niet naar school omdat ze hun ouders mee moeten helpen met het verkopen van dingen op straat, of ze poetsen schoenen in het park. Op het centrum wordt ook engelse les gegeven en handvaardigheid, er is een kinderopvang en als er een vrijwillige dokter is, kan de kliniek open en kan er spreekuur worden gehouden. Het centrum beschikt over een voorraad medicijnen, maar er moet dus wel iemand zijn om ze voor te schrijven en dat is dus maar een paar keer per jaar. Fleur en ik besloten het voedselproject te gaan steunen en we willen aankomende week met het geld dat we hebben ingezameld eten kopen zodat er weer een week voor alle kinderen kan worden gekookt.
Zoals je ziet heb ik de afgelopen week niet stil gezeten en ook ´s avonds zijn we nog actief geweest met salsadansen, zwemmen in een verlaten hotelzwembad, de bioscoop en sangria drinken op een dakterras met uitzicht over de duizenden lichtjes van Oaxaca. Oaxaca is een mooie stad, maar er is nu weinig van te zien. Het centrum wordt nog steeds bezet door de federale politie en haast alle huizen zijn bespoten met graffiti. Vorig weekend zijn er weer een aantal bussen in brand gestoken en ook een aantal overheidsgebouwen moesten er aan geloven. De rust is dus nog lang niet terug gekeerd in Oaxaca en dat is erg jammer van zo´n mooie stad.
Maar twee weken houd ik het er zeker nog wel uit. Met mijn drie Nederlandse huisgenootjes hebben we lootjes getrokken en zo kunnen we hier dus ook nog een beetje Sinterklaas vieren. Jammer genoeg kunnen we hier geen pepernoten kopen, maar Fleur, Maaike en Lonneke gaan ze in het grote weeshuis waar zij werken proberen te bakken voor de kinderen. Misschien blijft er nog wel wat voor ons over!
Ik wens jullie in ieder geval veel Sinterklaasplezier de komende week en denk misschien ook even aan het grote verschil tussen de kinderen in Nederland en in vele andere delen van de wereld. Het hangt er immers maar vanaf waar je geboren bent wat voor leven je kan leiden... Geniet van alle cadeautjes, maar stiekem zou ik willen dat de kinderen er in Mexico ook van zouden kunnen meegenieten.
De afgelopen twee weken heb ik in het CRIT gewerkt, het centrum met de gehandicapte kinderen. Ik heb hier veel gezien en zeker ook wat nuttige dingen over de kinderen geleerd. Maar echt iets doen kon ik hier niet. De organisatie verloopt heel goed in het centrum en er zijn genoeg mexicaanse vrijwilligers. Ik voelde me er dus een beetje overbodig en nadat ik de afgelopen dagen vooral had meegekeken bij de ergotherapie besloot ik dat het leuker was om naar een ander project te gaan. Mijn mexicaanse collega´s vonden het erg jammer, want ik was ze intussen een beetje engels aan het leren. Het was erg leuk om met ze samen te werken, we hebben veel gelachen om mijn soms gebrekkige spaans, de kinderen en de verschillen tussen Nederland en Mexico.
Maandag ga ik werken in een weeshuis voor jongens van 8 tot 15 jaar. Ik heb ze al een paar keer een bezoek gebracht en die jochies zijn echt superlief. Ze vinden het heerlijk om wat extra aandacht te krijgen, want er zijn al drie maanden geen vrijwilligers geweest in dit project. Ze willen alles weten over mijn leven in Nederland en probeerden me de eerste keer dat ik er was al direct aan de gymleraar te koppelen. Het huis wordt gerund door 2 ´mama´s´ die onder andere voor het eten zorgen. ´s Middags gaan de kinderen naar school en ´s ochtends krijgen ze gymles, wordt er huiswerk gemaakt of kan ik ze een beetje engels geven. De jongens in het huis zijn niet allemaal wees. Sommige ouders kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen (geen geld, verslavingen) en brengen ze daarom naar een weeshuis. Ik weet eigenlijk niet wat er erger is: wonen in een weeshuis omdat je geen ouders meer hebt of weten dat je ouders er nog wel zijn maar niet voor je willen of kunnen zorgen. Elk kind heeft zo dus een eigen achtergrond.
Woensdagavond ben ik er met twee tassen vol schoolspullen naar toe gegaan. Ik ben dus al goed bezig om jullie geld uit te geven. Het komt hier goed terecht en het was erg leuk om te zien met hoeveel vreugde de spullen worden ontvangen. School is in Mexico niet gratis en naast een schooluniform moeten er ook nog boeken, schriften, sportkleren en schrijfbenodigdheden worden gekocht. Het is fijn als ik ze daar op deze manier een beetje bij kan helpen, en dat kan mede dankzij jullie!
Ook bezocht ik afgelopen week samen met Fleur het straatkinderenproject in Oaxaca. In dit centrum eten elke dag zo´n 90 kinderen een voedzame maaltijd. Ook worden er door dit centrum ongeveer 500 kinderen gesteund om naar school te kunnen gaan. Sponsers kunnen een kind financieel steunen zodat schoolgeld en uniformen kunnen worden betaald, wat vaak een probleem is bij grote gezinnen. Er worden zelf kinderen gesponserd die intussen op de universiteit zijn beland. Kinderen gaan vaak niet naar school omdat ze hun ouders mee moeten helpen met het verkopen van dingen op straat, of ze poetsen schoenen in het park. Op het centrum wordt ook engelse les gegeven en handvaardigheid, er is een kinderopvang en als er een vrijwillige dokter is, kan de kliniek open en kan er spreekuur worden gehouden. Het centrum beschikt over een voorraad medicijnen, maar er moet dus wel iemand zijn om ze voor te schrijven en dat is dus maar een paar keer per jaar. Fleur en ik besloten het voedselproject te gaan steunen en we willen aankomende week met het geld dat we hebben ingezameld eten kopen zodat er weer een week voor alle kinderen kan worden gekookt.
Zoals je ziet heb ik de afgelopen week niet stil gezeten en ook ´s avonds zijn we nog actief geweest met salsadansen, zwemmen in een verlaten hotelzwembad, de bioscoop en sangria drinken op een dakterras met uitzicht over de duizenden lichtjes van Oaxaca. Oaxaca is een mooie stad, maar er is nu weinig van te zien. Het centrum wordt nog steeds bezet door de federale politie en haast alle huizen zijn bespoten met graffiti. Vorig weekend zijn er weer een aantal bussen in brand gestoken en ook een aantal overheidsgebouwen moesten er aan geloven. De rust is dus nog lang niet terug gekeerd in Oaxaca en dat is erg jammer van zo´n mooie stad.
Maar twee weken houd ik het er zeker nog wel uit. Met mijn drie Nederlandse huisgenootjes hebben we lootjes getrokken en zo kunnen we hier dus ook nog een beetje Sinterklaas vieren. Jammer genoeg kunnen we hier geen pepernoten kopen, maar Fleur, Maaike en Lonneke gaan ze in het grote weeshuis waar zij werken proberen te bakken voor de kinderen. Misschien blijft er nog wel wat voor ons over!
Ik wens jullie in ieder geval veel Sinterklaasplezier de komende week en denk misschien ook even aan het grote verschil tussen de kinderen in Nederland en in vele andere delen van de wereld. Het hangt er immers maar vanaf waar je geboren bent wat voor leven je kan leiden... Geniet van alle cadeautjes, maar stiekem zou ik willen dat de kinderen er in Mexico ook van zouden kunnen meegenieten.
-
03 December 2006 - 07:38
Dolf:
Ha, nu ben ik wel de eerste die reageerd! Het klinkt allemaal erg leuk Sanne! En zo komt het geld inderdaad op een goeie plaats terecht, erg goed van je! Mooie foto's ook, ben jaloers op je.
Liefs, Dolf -
03 December 2006 - 09:53
Lieke:
heej! fijn dat je zoveel goede dingen daar kan doen! nog heel veel plezier met 'die jochies'!
kusliek xx -
03 December 2006 - 10:09
Dyanne:
He Sanne,
Bedankt voor je lieve mailtje! Maar zo te lezen heb je afgelopen weken weer veel meegemaakt en gezien. Veel van wat je hier boven verteld over de situaties van de kinderen herken ik ook wel terug in mijn studie, alleen hebben wij hier in Nederland wel hele goede voorzieningen en geld voor deze kinderen. Interessant om te horen hoe je het allemaal mee maakt.
Geniet van je laaste twee weekjes! En ja helaas zie ik je pas weer over een tijdje maar ik hou je op de hoogte van alles!
Dikke kus, Dyanne -
03 December 2006 - 14:59
Linda:
je hebt weer veel leuke dingen gedaan de afgelopen 2 weken. en de tijd vliegt voorbij, want over 2 weekjes ben je alweer in het koude kikkerlandje! je hebt het geld idd goed besteed. heel veel succes en plezier de laatste weekjes. en tot snel.
kus linda -
03 December 2006 - 16:48
Marije:
He Sanne, ik volg je verhalen iedere keer op de voet, dus ik zal nu ook maar eens reageren! Hier gaat het allemaal goed, Monique draait prima mee en is erg zuinig op je spulletjes maar is inmiddels natuurlijk druk aan het hospiteren voor een nieuwe kamer. We kregen vorige week je kaartje binnen, erg leuk, hij hangt op de koelkast dus we denken regelmatig aan je! Veel plezier de laatste paar weekjes en tot in Utrecht.
Groetjes,
Marije -
04 December 2006 - 18:03
Ome Harry Tante Diny:
Hoi Sanne,
Tante Diny vond het leuk nu eens te lezen wat je met het geld, dat je ingezameld had, wat voor goeds je daar mee kunt doen voor de kinderen daar. Ook is het leuk te lezen dat je zover hiervandaan toch zoveel mensen ontmoet waar je mee om kunt gaan en die dat ook willen. Ook de foto's die je meestuurt zijn heel mooi. Hopelijk heb je nog een paar leuke weken en zien we je zover we nu weten voor de Kerst terug, tussen kerst en nieuw ben ik vrij en dan zullen we elkaar zeker spreken over wat je allemaal nog meer meegemaakt hebt. Verder ook de groetjes van tante Diny en mij natuurlijk. -
04 December 2006 - 21:37
Frouk:
Heey sanne,
Wat een hoop verschillende dingen heb jij al gezien zeg! Ziet er echt gaaf uit en echt leuk dat alle nieuwe dingen ook steeds weer goed bevallen! Geniet ervan, want het is natuurlijk niet zo lang meer, leef met je mee! kus -
05 December 2006 - 14:23
Krystle:
Ben net terug gekomen in Nederland met veel spierpijn omdat ik de vulkaan Acatenango toch nog beklommen heb afgelopen weekend. En als allerlaatste belevenis was er nog een aardbeving in Antigua, was cool!
Sinterklaas vieren was de bedoeling, maar gek genoeg is mijn tas met souveniers niet aan gekomen, die is achter gebleven in Madrid!! Hoe grappig is dat.
Nou ja, hoef ik hem tenminste niet te sjouwen en hij wordt morgen bij mij thuis afgeleverd, maar mijn zusje is nu wel aan het zeuren!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
